ერთი ისტორია
დიდხანს არ მიფიქრია დამეწერა თუ არა, უბრალოდ, რადგან უმუშევრობის თემა დღეს ძალიან პოპულარულია, გადავწყვიტე მეც ერთი ისტორია შემომენახა. ჰოდა, უმუშევარი ადამიანი სად არ მოხვდები... ბოლო ერთი წელია არ ვმუშაობ. ჩემი პროფესიით, თორემ მისი შემყურე, რომ ვიყო, შედეგებზე ფიქრი, არც მინდა... ამ ერთი წლის განმავლობაში მეც ხშირად ვსარგებლობდი სხვადასხვა დასაქმების პროექტებით, ასე ვთქვათ, ვეძებდი სამსახურს და არაერთ ადგილზე მაქვს გაგზავნილი საკუთარი მონაცემები ე.წ. - CV. მოგეხსენებათ ასეთი ცენტრები საქართველოში საკმაოდ ბევრი არსებობს და ამიტომ მათ ჩამოთვლას არ დავიწყებ, უბრალოდ ავღნიშნავ, რომ ყველაზე პოპულარული მათ შორის მაინც საიტი W.W.W. JOBS.GE. ამიტომ მეც ყველაზე აქტიურად მისით ვსარგებლობდი. თუმცა სიმართლე, რომ გითხრათ არასდროს, არც არავის არ დაურეკავს და ჩემი მცდელობაც მუშაობა დამეწყო თავისთავად უშედეგოდ რჩებოდა. ალბათ მიზეზი სწორედ ეს იყო ასე ძალიან, რომ გამაოცა 6 სექტემბერს უცხო ზარმა. მობილურზე მირეკავდნენ და ვერ მივუსწარი. ზარი გვიან გავიგე, მაგრამ გადავრეკე. უცხო ნომრებზე ყოველთვის ვრეკავ, რადგან, რა ვიცი ვინ არის და რა სჭირდება. ახალგაზრდა გოგონა მპასუხობს და კითხულობს ჩემს ვინაობას. ჩემი სახელი ვუთხარი და მაშინვე მომახსენა: “მე კომპანიაB”BBS HOLDING” გირეკავთ. თქვენი მონაცემები განხილულია, ჩვენი კომპანიისთვის მისაღებია, ამიტომ ხვალ 10 საათზე, ბახტრიონზე, იყალთოს გორა 4 მობრძანდით”. ცოტა არ იყოს დავიბენი და ვკითხე: “იქნებ მითხრათ რა კომპანიაა, რას აკეთებთ, რა თანამდებობაზე მიპირებთ დანიშვნას და ა.შ.” მაგრამ პასუხი ერთია: “დამატებითი ინფორმაციისთვის ხვალ მობრძანდით”. გაოცებული კი დავრჩი, მაგრამ რას ვიზამდი. გადავწყვიტე წავიდე. მაგრამ აქვე გეტყვით, რომ 6 სექტემბერი კვირა დღე იყო და ნუთუ ასეთი შრომისყვარენი ვართ ქართველები? მაშინვე გადავრეკე ახლობლებთან, მივიკითხ-მოვიკითხე, მაგრამ არავინ არაფერი იცოდა მსგავსი კომპანიის შესახებ. მხოლოდ ერთმა მეგობარმა, რომელიც იყალთოს გორაზე, იქვე, ახლოს ცხოვრობს მითხრა, რომ ან სარეკლამო ან სადისტრიბუციო კომპანიაა. მოკლედ წავედი. ინტერესმა იმდენად შემაწუხა, რომ რუსთავიდან წასული ათის ნახევარზე უკვე იქ ვიყავი. მინდა ვთქვა, რომ შენობა და ეზო არაჩვეულებრივია, საცხოვრებლად და დასასვენებლადაც კი, მაგრამ საოფისედ???????? რა მოგახსენოთ!!! ეზოში შესვლისთანავე ბიჭი შემხვდა, მივესალმე და ბოდიში მოვუხადე, რომ ადრე მივედი... არაუშავს აქეთ მობრძანდითო და მეც შევედი. ეგრეთ წოდებულ მისაღებში ორი ახალგაზრდა გოგო იჯდა, პირადობის მოწმობა მომთხოვეს. მივაწოდე, მაგრამ თან ვეკითხები: - იქნებ ამიხსნათ, სად მოვედი? არავინ ყურადღებას არ აქცევს ჩემს კითხვას და აგრძელებენ... დამიბრუნეს პირადობის მოწმობა და მეუბნებიან: “წამობრძანდით და ეს ფურცლები შეავსეთ”. გაურკვეველ მდგომარეობაში ვარ, მაგრამ გავყევი. კიდევ ერთი ბიჭი შემხვდა და მეუბნება, მეორე სართულზე აბრძანდით. ავდივარ დარბაზში, სადაც ორი გოგონა და ერთი ბიჭი მხვდება. მათაც ვეკითხები იქნებ ამიხსნათ რა ხდება? მაგრამ არაფერს არ ამბობენ. ჯერ ეს შეავსეთ შემდეგ უფროსთან შეგიყვანთო. შევავსე ინტერესის გამო. მხოლოდ იმიტომ, რომ მათი უფროსი მენახა, რადგან ამ ბავშვებიდან ყველაზე უფროსი 22 წლის თუ იყო და იმიტომ, რომ გამეგო რა კომპანიაა... მაგრამ მაინც ვერაფერი ვერ გავიგე, რადგან შემდეგ ოთახში უფროსთან, რომ შემიყვანეს ისიც დაახლოებით ზემოთ აღნიშნული ასაკის იყო, რომელსაც გაზეპირებული ჰქონდა რა უნდა ეთქვა, 5 წუთში მომახსენა ყველაფერი და გამომიშვა. კერძოდ: რაღაც კითხვები დამისვა: რა ევალება სარეკლამო აგენტს? როგორი უნდა იყოს იგი? ხელფასი რამდენი გინდათ? ბოლო კითხვამ ყველაზე მეტად გამაკვირვა, რადგან, როდის იყო დამქირავებელი, თანაც ქართველი დაქირავებულს ეკითხებოდა რამდენი უნდა ხელფასი. მერე მითხრა, რომ 24 საათის განმავლობაში ჩემი მონაცემები ოფისში დარჩებოდა და თუ დამირეკავდნენ სულ უფროს შევხვდებოდი და მასთან გადაწყდებოდა ყველაფერი. არა მარტო მე ყველა იქ მისული გაურკვეველ მდგომარეობაში იყო. არ ვიცი მათ დაურეკეს თუ არა, მაგრამ ჩემთვის არავის არ დაურეკავს. სიმართლე გითხრათ არც მიკვირს – აბა ვის სჭირდება თანამშრომელი, რომელიც ახსნა განმარტებებს ითხოვს. აკი მომახსენეს კიდეც: - თქვენ აქ არაფერს არ ირჩევთ, თქვენ ემორჩილებით იმასაც, რასაც კომპანია გთავაზობთ”. თუმცა ერთი რამ კი უნდა ავღნიშნო, ეტყობა ჩაცმის კულტურა დიდი აქვთ. მართალია მანდილოსნებს შედარებით თავისუფლად ეცვათ, მაგრამ ვაჟები??? შთაბეჭდილება გრჩებოდა, რომ უკვე შემდგარ ინტელიგენტებთან და ბიზნესმენებთან გქონდა საქმე. ყველა მათგანი ჰალსტუხებით...
როგორც ზემოთ ავღნიშნე იქვე ახლოს მეგობარი ცხოვრობს. დავურეკე და ვუთხარი, რომ მის კარებთან ვიყავი. რა თქმა უნდა ძალიან გაუხარდა და გამოვიდა. მასთან შევედით და მაშინვე მკითხა აბა რა ქენი? იყავი?, რა გაარკვიე? უნდა ვთქვა, რომ მისგან კიდევ უფრო ბევრი რამ გავიგე, ვიდრე მან ჩემგან. თუმცა კონკრეტულად მაინც არავინ არაფერი არ იცის. ვიცით მხოლოდ, რომ: კომპანიის სახელწოდებაა BBS HOLDING და ფილიალები მთელს საქართველოში აქვს. თანაც სათავეში ქართველი ბიზნესმენი უდგას, რომელსაც ძალიან ბევრი ფული აქვს. მეგობართან სხვა რაღაცეებზეც ვისაუბრე და წამოვედი. რუსთავში შესვლისთანავე თვალში მომხვდა ხალხმრავლობა. იმ ადგილიდან, სადაც ცხენები იდგა შარტავას სახელობის ქუჩამდე ხელისუფლებას გამოფენა მოეწყო სახელწოდებით “ანგარიში ხალხს”. აბა ჩვენ კი რისი ქართველები ვართ, რომ ყველა დაგებულ ანკეს არ წამოვეგოთ და მაშინვე ქუჩაში არ გამოვიდეთ. ჰოდა ხალხიც აღფრთოვანებული სახით, ამაყად დადიოდა და ათვალიერებდა - რომელმა სამინისტრომ რა გააკეთა, ქართულ ჯარს როგორი იარაღი აქვს, როგორი ტრაქტოტები გადაეცათ (თუ გადაეცათ) გლეხებს და საერთოდ რა წარმატებებს მივაღწიეთ ამ ხელისუფლებასთან ერთად. მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ გამოფენის სახით კი არ იყო წარმოდგენილი არამედ ელექტრონული საშუალებებითაც, ვიდეო ინსტალაცია და სხვა. მოკლედ 7 სექტემბერი დიდი დღე გვქონდა მეც, რუსთავსაც და რუსთაველებსაც.
понедельник, 2 ноября 2009 г.
ქართული “PLAYBOY”
ჟურნალი არ არის ეროტიკული, ის არის ჟურნალი მამაკაცებისთვის
მართალია აზრთა სხვადასხვაობით, მაგრამ უცხოური პრესა საქართველოში მაინც დიდი ინტერესით შემოდის. რატომღაც ქართული კერძო კომპანიები თუ გამომცემლები ცდილობენ თავიაანთი ინტერესები უცხოელ რედაქტორებს დაუკავშირონ და მათი ჟურნალების პოპულარიზაციაზეც იზრუნონ. და მაინც, როგორი რეიტინგით სარგებლობენ ისინი და რამდენად მისაღებია ქართული საზოგადოებისთვის თუ მენტალიტეტისთვის. რუბრიკა “უცხოური პრესა” წარმოგიდგენთ ჟურნალ “PLAYBOY”-ის რედაქტორს ნიკო ნერგაძეს.
ნიკო ნერგაძე _ პროფესიით სოციოლოგია, თუმცა სტუდენტობიდან მუშაობს მედიაში, რომელიც გაზეთ “7 დღიდან” დაიწყო. მას შემდეგ თანამშრომლობს მედიის სხვადასხვა საშუალებებთან, აგრეთვე ჟურნალ “ანაბეჭდთან” და იყო ჟურნალ “ოზონის” მთავარი რედაქტორი. კითხულობს ლექციებს “ჯიპაში” (საქართველოს საზოგადოებრივ ურთიერთობათა ინსტიტუტი).
“PLAYBOY”-ის მოკლე ისტორია - პირველად 1953 წლის ბოლოს ამერიკაში გამოვიდა. მისი მთავარი რედაქტორი და გამომცემელი ჰიუ ჰეპნერია. ხოლო ნომრის ქალბატონი მერლინ მონრო. აღსანიშნავია, რომ პირველი ნომრის გამოსვლისთანავე დიდი პოპულარობით სარგებლობს და მასთან თანამშრომლობდნენ საზოგადოებისთვის კარგად ცნობილი ადამიანები, მათ შორის სალვადორ დალი, ნაბოკოვი, ფიდელ კასტრო და სხვები. ჟურნალი ოფიციალურად 23 ქავეყანაში გამოდის. წლის ბოლოს იგი ესტონეთშიც გამოვა. ყოფილ საბჭოთა ქვეყნებს შორის კი საქართველო მესამე ქვეყანაა. უნდა აღინიშნოს, რომ იგი თითქმის ყველა ქვეყანაში ლიდერობს, თუმცა ყველაზე წარმატებულ გამოცემად მაინც ბრაზილიასა და გერმანიაში ითვლება. “PLAYBOY”-ის პირველივე ქართულმა ნომერმა დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია. ბევრმა ის გარყვნილების წყაროდ მიიჩნია და ქართული ტრადიციების ნომერ 1 დამრღვევად დაასახელა, ქართველი ქალბატონების სკანდალური ფოტოების გამო. სწორად გათვლილი მენეჯმენტის წყალობით ჟურნალმა უკვე დაიმკვიდრა ადგილი ბეჭვდით მედიაში და სავარაუდოდ, იგივე ხარისხის, მაგრამ სხვა ფორმატის ქართული ჟურნალების ტირაჟებს ბევრად აჯობებს.
- ჟურნალის გამოცემის იდეა, როგორ დაიბადა?
- უნდა გითხრათ, რომ მე ჟურნალის დამფუძნებელი არ ვარ, ამიტომ არც იდეა მეკუთვნის. უბრალოდ მთავარ რედაქტორად ვმუშაობ. გავიგე, რომ აპირებდნენ ამ ჟურნალის გამოცემას და ჩემი განაცხადი შემოვიტანე.
- ვინ არიან დამფუძნებლები?
- იცით, როგორ არის, საერთოდ როცა რაღაცის გამოცემას აპირებენ მნიშვნელოვანია ინტერესთა თანხვედრა. ესენი არიან კერძო ჯგუფები, რომლებიც მუშოაბენ საგამომცემლო საქმეებზე. ზუსტად ვერ გეტყვით, ბევრი სხვადსხვა კომპანიაა ჩართული ამ საქმეში. ამერიკელების და ჩვენი გამომცემლების ინეტერსები ამ შემთხვევაში ერთმანეთს დაემთხვა.
- შენ პირადად იყავი ამერიკაში წასული...
- როდესაც ჩემი კანდიდატურა მიიღეს, მე და არტ-რედაქტორი ვიყავით კონსულტაციის მისაღებად. იქ შევხვდით საერთაშორისო გამოცემის უფროსს. ჟურნალის მთავარი რედაქტორი ცხოვრობს კალიფორნიაში, რომელიც არც ისე ახალგაზრდაა და ამიტომ ამ საქმეებს ნაკლებად ეხება. იქ ყოფნის პერიოდში გავეცანით სისტემას, საერთოდ როგორ მუშაობდნენ.
- დაფინანსება, როგორ ხდება, ისინი გაფინანსებენ?
- პირიქით, ფინანსები იქით მიდის. ზუსტად არ ვიცი რამდენი, მაგრამ ჩვენი ქართველი გამომცემლები უხდიან ამერიკელებს წელიწადში რაღაც გარკვეულ თანხას.
- თქვენ რატომ დაინტერესდით, რომ საქართველოში ასეთი ტიპის ჟურნალი გამოსულიყო?
- ჩემთვის პირადად დიდი პატივია, რომ ამირჩიეს, რადგან თვითონ ჟურნალი მსოფლიოში არის ყველაზე ცნობილი მამაკაცების ცხოვრებისა და სტილის შესახებ, რომელსაც აქვს დიდი ხნის ისტორია. ამასთან, ამ ჟურნალში წერდნენ ძალიან ცნობილი ადამიანები, ფაქტიურად ყველა, ვინც მეოცე საუკუნეში მოღვაწეობდა.
- ქართული მენტალიტეტისთვის რამდენად არის მისაღები ამ ტიპის ჟურნალი, ან საზოგადოების რა ნაწილზე აკეთებთ გათვლას?
- პირველ ყოვლისა აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ ეს არ არის თემატურად ვიწრო ჟურნალი. იგი არის ჟურნალი მამაკაცებისთვის და არა ეროტიკული, როგორც საზოგადოების დიდი ნაწილი თვლის. ეროტიკული ჟურნალები ძირითადად უფრო ვიწრო თემატიკისაა და უფრო სხვა სპეციფიკით კეთდება. მართალია, ჩვენთან არის ეროტიკული ფოტოები, მაგრამ თუ თვითონ ჟურნალის შინაარს გადაავლებთ თვალს, არ არის მაინც და მაინც სექსზე და ეროტიკაზე. არამედ ისინი შეეხება ყველაფერ იმას, რაც შეიძლება მამაკაცს აინტერესებდეს.
- თუმცა საზოგადოება მაინც თვლის, რომ იგი ეროტიკული ხასიათისაა...
- ალბათ ისევ და ისევ ფოტოების და ფოტო სესიების გამო, რომლებიც წლების განმავლობაში სხვებს ჯობდა და სხვებზე უკეთესი იყო. ჩვენი დამოკიდებულება კი ასეთია, რომ ჩვენ ვაშუქებთ ყველაფერ იმას, რაც შეიძლება აინტერესებდეს მამაკაცს, მათ შორის, რა თქმა უნდა ქალიც, მაგრამ მხოლოდ ამით არ ამოიწურება.
- თემატიკა როგორ ირჩევა?
- გამოცემებს შორის შეთანხმება არ ხდება. როგორ გითხრათ ჟურნალს აქვს სულ 23 საერთაშორისო გამოცემა. ყველა გამოცემა თვითონ წყვეტს, როგორი ჟურნალი გააკეთოს. იდეაში შესაძლებელია ჩვენ გვქონდეს მხოლოდ ადგილობრივი მასალები და შეიძლება იყოს მხოლოდ ნათარგმნი. მაგრამ არც ერთია სახარბიელო და არც მეორე, რადგან პირველ შემთხვევაში ანუ მხოლოდ ჩვენი თემებით დავკარგავთ ძალიან ბევრ კარგ მასალს და ფოტოებს, რომლებიც სხვა გამოცემებში გადის. მხოლოდ მათი მასალები კი ქართველი მკითხველისთვის ნაკლებად იქნება საინტერესო. უბრალოდ ამ ყველაფერს რაღაც შუალედი უნდა ქონდეს. პირველ რიგში რა თქმა უნდა გამოვდივართ ისევ ქართველი მკითხველის ინტერესებიდან, ამიტომ მთავარი გამოცემა სრულებით გვანდობს რა გავაკეთოთ ჩვენი მომხმარებლებისთვის.
– მასალები ითარგმნება?
– საერთოდ ჩვენ გვინდა პროცენტული თანაფარდობა 70-30-ზე იყოს. ანუ 70% იყოს ადგილობრივი მასალა თავის ფოტო სესიებთან ერთად, ხოლო 30% ავიღოთ ამერიკული და სხვა გამოცემებიდან. თავდაპირველად ცოტა მეტია თანაფარდობა, სანამ საქმეს ავაწყობთ, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც ვიღებთ ისეთ მასალებს, რომლებიც მკითხველს დააინტერესებს. მეორე ნომერი, რომელზეც ვმუშოაბთ დაახლოებით ასეთი ხასიათის იქნება – ვთარგმნეთ სტატია “სექსი ირანში”. ირანი ჩვენი მეზობელი ქავეყანაა და ჩავთვალეთ, რომ საინტერესოა. გვექნება ერთი ფოტო სესია, რომელიც ავიღეთ პოლონელებისგან და ამერიკული მოთხრობა.
– ადგილობრივი მასალები დაახლოებით რა ხასიათისაა?
– ამის განსაზღვრა კონკრეტულად ცოტა რთულია. იგივე მეორე ნომერში იქნება ინფორმაცია ფიტნესის შესახებ, აგრეთვე ლიტერატურული პუბლიკაციები. საერთოდ არანაირი თემატიკით არ ვიზღუდებით, რადგან ვფიქრობთ, რომ მამაკაცებს ყველანაირი თემა აინტერესებთ.
– პირველი ნომრის გამოსვლის შემდეგ თუ იყო წერილები ან ზარები რედაქციაში?
– გამოხმაურება ძალიან დიდი იყო. გვირეკავდნენ, მოდიოდნენ, გვიზიარებდნენ თავიაანთ შეხედულებებს. ისე ძალიან არაერთგვაროვანი რეაქცია იყო. უმეტესობას თვითონ იდეა, ჟურნალი მოეწონა, თუმცა უფრო მეტს ითხოვდნენ.
– მეტს რას გულისხმობთ?
– რომ იყოს უფრო მრავალფეროვანი სტატიების მხრივ. იყოს უფრო მეტი ქართველი ქალების ფოტოები.
– ძირითადად რა ასაკის მკითხველი გამოგეხმაურათ?
– ყველა თაობის ადამიანები იყვნენ. საერთოდ ჩვენს ჟურნალს მსოფლიოში ფართო ასაკობრივი ჯგუფი ჰყავს. მე არ ვთვლი, რომ მაინცდამაინც ვთქვათ თინეიჯერების ჟურნალია.
– თანამშრომლები ბევრი გყავთ?
– მუდმივი თანამშრომლები ბევრი არ გვყავს. მხოლოდ სარედაქციო ნაწილი და დიზაინი. ჟურნალისტები ჰონორარებზე მუშაობენ.
– გაყიდვის ფასი?
– ფასი მე არ დამიდია, გამომცემლებმა გადაწყვიტეს ასე, თუმცა არ ვთვლი, რომ ძვირადღირებულია.
– პირველი ნომრისთვის შავი ფონი რატომ შეარჩიეთ?
– უბრალოდ პირველი ნომერი იყო და არ ვიცოდით რა გაგვეკეთებინა. გადავწყვიტეთ, ჩვენი ემბლემა კურდღლის თავი ყოფილიყო. მაგრამ ეს მხოლოდ ჩვენ არ გაგვიკეთებია. ძალიან ბევრ გამოცემას ჰქონდა ასე გაკეთებული პირველ ნომერზე. მეორე ნომრიდან უკვე ქალების ფოტოები იქნება.
– ქართველი ქალების?
– კი. კონკურსიც იყო გამოცხადებული და ჩვენც ვმუშაობდით. ზოგი გვეთანხმება, ზოგი არა.
– როგორ ფიქრობთ წარმატებული იქნება ჩვენთან?
– ზუსტი ინფორმაცია არ მაქვს, მაგრამ როგორც ვიცი 15 თუ 16 ათასი უკვე გაიყიდა. შემდეგ როგორ იქნება დრო და ჩვენი მუშაობა გვიჩვენებს. პირველი მაინც ყველას აინტერესებდა, მაგრამ შევეცდებით მორიგი ნომრები უფრო საინტერესო იყოს.
– კმაყოფილი ხართ, როგორ თვლით იპოვეთ თქვენი თავი?
– ჯერ-ჯერობით ძალიან კმაყოფილი ვარ და ძალიან დიდი სურვილი მაქვს გავაკეთო ისე, როგორც ჟურნალის სახელს და ისტორიას ეკადრება. ვთვლი, რომ ჯერ კიდევ დიდი გზა გვაქვს გასავლელი.
– ოჯახი რას ფიქრობს?
– ნორმალურად უყურებენ. სამუშაო პროცესი ჩვეულებრივია, ისევე როგორც ყველგან. სპეციფიკიდან გამომდინარე, უბრალოდ უფრო მეტ შიშველ სხეულთან გვაქვს ურთიერთობა.
P.R. ამჟამად მუშაობა მეორე ნომერზე მიმდინარეობს, რომელიც ორ კვირაში გამოვა. როგორც რედაქტორი გვეუბნება ის ბევრად უფრო მრავალფეროვანი და საინტერესო იქნება პირველ ნომერთან შედარებით.
2007 წელი
ჟურნალი არ არის ეროტიკული, ის არის ჟურნალი მამაკაცებისთვის
მართალია აზრთა სხვადასხვაობით, მაგრამ უცხოური პრესა საქართველოში მაინც დიდი ინტერესით შემოდის. რატომღაც ქართული კერძო კომპანიები თუ გამომცემლები ცდილობენ თავიაანთი ინტერესები უცხოელ რედაქტორებს დაუკავშირონ და მათი ჟურნალების პოპულარიზაციაზეც იზრუნონ. და მაინც, როგორი რეიტინგით სარგებლობენ ისინი და რამდენად მისაღებია ქართული საზოგადოებისთვის თუ მენტალიტეტისთვის. რუბრიკა “უცხოური პრესა” წარმოგიდგენთ ჟურნალ “PLAYBOY”-ის რედაქტორს ნიკო ნერგაძეს.
ნიკო ნერგაძე _ პროფესიით სოციოლოგია, თუმცა სტუდენტობიდან მუშაობს მედიაში, რომელიც გაზეთ “7 დღიდან” დაიწყო. მას შემდეგ თანამშრომლობს მედიის სხვადასხვა საშუალებებთან, აგრეთვე ჟურნალ “ანაბეჭდთან” და იყო ჟურნალ “ოზონის” მთავარი რედაქტორი. კითხულობს ლექციებს “ჯიპაში” (საქართველოს საზოგადოებრივ ურთიერთობათა ინსტიტუტი).
“PLAYBOY”-ის მოკლე ისტორია - პირველად 1953 წლის ბოლოს ამერიკაში გამოვიდა. მისი მთავარი რედაქტორი და გამომცემელი ჰიუ ჰეპნერია. ხოლო ნომრის ქალბატონი მერლინ მონრო. აღსანიშნავია, რომ პირველი ნომრის გამოსვლისთანავე დიდი პოპულარობით სარგებლობს და მასთან თანამშრომლობდნენ საზოგადოებისთვის კარგად ცნობილი ადამიანები, მათ შორის სალვადორ დალი, ნაბოკოვი, ფიდელ კასტრო და სხვები. ჟურნალი ოფიციალურად 23 ქავეყანაში გამოდის. წლის ბოლოს იგი ესტონეთშიც გამოვა. ყოფილ საბჭოთა ქვეყნებს შორის კი საქართველო მესამე ქვეყანაა. უნდა აღინიშნოს, რომ იგი თითქმის ყველა ქვეყანაში ლიდერობს, თუმცა ყველაზე წარმატებულ გამოცემად მაინც ბრაზილიასა და გერმანიაში ითვლება. “PLAYBOY”-ის პირველივე ქართულმა ნომერმა დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია. ბევრმა ის გარყვნილების წყაროდ მიიჩნია და ქართული ტრადიციების ნომერ 1 დამრღვევად დაასახელა, ქართველი ქალბატონების სკანდალური ფოტოების გამო. სწორად გათვლილი მენეჯმენტის წყალობით ჟურნალმა უკვე დაიმკვიდრა ადგილი ბეჭვდით მედიაში და სავარაუდოდ, იგივე ხარისხის, მაგრამ სხვა ფორმატის ქართული ჟურნალების ტირაჟებს ბევრად აჯობებს.
- ჟურნალის გამოცემის იდეა, როგორ დაიბადა?
- უნდა გითხრათ, რომ მე ჟურნალის დამფუძნებელი არ ვარ, ამიტომ არც იდეა მეკუთვნის. უბრალოდ მთავარ რედაქტორად ვმუშაობ. გავიგე, რომ აპირებდნენ ამ ჟურნალის გამოცემას და ჩემი განაცხადი შემოვიტანე.
- ვინ არიან დამფუძნებლები?
- იცით, როგორ არის, საერთოდ როცა რაღაცის გამოცემას აპირებენ მნიშვნელოვანია ინტერესთა თანხვედრა. ესენი არიან კერძო ჯგუფები, რომლებიც მუშოაბენ საგამომცემლო საქმეებზე. ზუსტად ვერ გეტყვით, ბევრი სხვადსხვა კომპანიაა ჩართული ამ საქმეში. ამერიკელების და ჩვენი გამომცემლების ინეტერსები ამ შემთხვევაში ერთმანეთს დაემთხვა.
- შენ პირადად იყავი ამერიკაში წასული...
- როდესაც ჩემი კანდიდატურა მიიღეს, მე და არტ-რედაქტორი ვიყავით კონსულტაციის მისაღებად. იქ შევხვდით საერთაშორისო გამოცემის უფროსს. ჟურნალის მთავარი რედაქტორი ცხოვრობს კალიფორნიაში, რომელიც არც ისე ახალგაზრდაა და ამიტომ ამ საქმეებს ნაკლებად ეხება. იქ ყოფნის პერიოდში გავეცანით სისტემას, საერთოდ როგორ მუშაობდნენ.
- დაფინანსება, როგორ ხდება, ისინი გაფინანსებენ?
- პირიქით, ფინანსები იქით მიდის. ზუსტად არ ვიცი რამდენი, მაგრამ ჩვენი ქართველი გამომცემლები უხდიან ამერიკელებს წელიწადში რაღაც გარკვეულ თანხას.
- თქვენ რატომ დაინტერესდით, რომ საქართველოში ასეთი ტიპის ჟურნალი გამოსულიყო?
- ჩემთვის პირადად დიდი პატივია, რომ ამირჩიეს, რადგან თვითონ ჟურნალი მსოფლიოში არის ყველაზე ცნობილი მამაკაცების ცხოვრებისა და სტილის შესახებ, რომელსაც აქვს დიდი ხნის ისტორია. ამასთან, ამ ჟურნალში წერდნენ ძალიან ცნობილი ადამიანები, ფაქტიურად ყველა, ვინც მეოცე საუკუნეში მოღვაწეობდა.
- ქართული მენტალიტეტისთვის რამდენად არის მისაღები ამ ტიპის ჟურნალი, ან საზოგადოების რა ნაწილზე აკეთებთ გათვლას?
- პირველ ყოვლისა აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ ეს არ არის თემატურად ვიწრო ჟურნალი. იგი არის ჟურნალი მამაკაცებისთვის და არა ეროტიკული, როგორც საზოგადოების დიდი ნაწილი თვლის. ეროტიკული ჟურნალები ძირითადად უფრო ვიწრო თემატიკისაა და უფრო სხვა სპეციფიკით კეთდება. მართალია, ჩვენთან არის ეროტიკული ფოტოები, მაგრამ თუ თვითონ ჟურნალის შინაარს გადაავლებთ თვალს, არ არის მაინც და მაინც სექსზე და ეროტიკაზე. არამედ ისინი შეეხება ყველაფერ იმას, რაც შეიძლება მამაკაცს აინტერესებდეს.
- თუმცა საზოგადოება მაინც თვლის, რომ იგი ეროტიკული ხასიათისაა...
- ალბათ ისევ და ისევ ფოტოების და ფოტო სესიების გამო, რომლებიც წლების განმავლობაში სხვებს ჯობდა და სხვებზე უკეთესი იყო. ჩვენი დამოკიდებულება კი ასეთია, რომ ჩვენ ვაშუქებთ ყველაფერ იმას, რაც შეიძლება აინტერესებდეს მამაკაცს, მათ შორის, რა თქმა უნდა ქალიც, მაგრამ მხოლოდ ამით არ ამოიწურება.
- თემატიკა როგორ ირჩევა?
- გამოცემებს შორის შეთანხმება არ ხდება. როგორ გითხრათ ჟურნალს აქვს სულ 23 საერთაშორისო გამოცემა. ყველა გამოცემა თვითონ წყვეტს, როგორი ჟურნალი გააკეთოს. იდეაში შესაძლებელია ჩვენ გვქონდეს მხოლოდ ადგილობრივი მასალები და შეიძლება იყოს მხოლოდ ნათარგმნი. მაგრამ არც ერთია სახარბიელო და არც მეორე, რადგან პირველ შემთხვევაში ანუ მხოლოდ ჩვენი თემებით დავკარგავთ ძალიან ბევრ კარგ მასალს და ფოტოებს, რომლებიც სხვა გამოცემებში გადის. მხოლოდ მათი მასალები კი ქართველი მკითხველისთვის ნაკლებად იქნება საინტერესო. უბრალოდ ამ ყველაფერს რაღაც შუალედი უნდა ქონდეს. პირველ რიგში რა თქმა უნდა გამოვდივართ ისევ ქართველი მკითხველის ინტერესებიდან, ამიტომ მთავარი გამოცემა სრულებით გვანდობს რა გავაკეთოთ ჩვენი მომხმარებლებისთვის.
– მასალები ითარგმნება?
– საერთოდ ჩვენ გვინდა პროცენტული თანაფარდობა 70-30-ზე იყოს. ანუ 70% იყოს ადგილობრივი მასალა თავის ფოტო სესიებთან ერთად, ხოლო 30% ავიღოთ ამერიკული და სხვა გამოცემებიდან. თავდაპირველად ცოტა მეტია თანაფარდობა, სანამ საქმეს ავაწყობთ, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც ვიღებთ ისეთ მასალებს, რომლებიც მკითხველს დააინტერესებს. მეორე ნომერი, რომელზეც ვმუშოაბთ დაახლოებით ასეთი ხასიათის იქნება – ვთარგმნეთ სტატია “სექსი ირანში”. ირანი ჩვენი მეზობელი ქავეყანაა და ჩავთვალეთ, რომ საინტერესოა. გვექნება ერთი ფოტო სესია, რომელიც ავიღეთ პოლონელებისგან და ამერიკული მოთხრობა.
– ადგილობრივი მასალები დაახლოებით რა ხასიათისაა?
– ამის განსაზღვრა კონკრეტულად ცოტა რთულია. იგივე მეორე ნომერში იქნება ინფორმაცია ფიტნესის შესახებ, აგრეთვე ლიტერატურული პუბლიკაციები. საერთოდ არანაირი თემატიკით არ ვიზღუდებით, რადგან ვფიქრობთ, რომ მამაკაცებს ყველანაირი თემა აინტერესებთ.
– პირველი ნომრის გამოსვლის შემდეგ თუ იყო წერილები ან ზარები რედაქციაში?
– გამოხმაურება ძალიან დიდი იყო. გვირეკავდნენ, მოდიოდნენ, გვიზიარებდნენ თავიაანთ შეხედულებებს. ისე ძალიან არაერთგვაროვანი რეაქცია იყო. უმეტესობას თვითონ იდეა, ჟურნალი მოეწონა, თუმცა უფრო მეტს ითხოვდნენ.
– მეტს რას გულისხმობთ?
– რომ იყოს უფრო მრავალფეროვანი სტატიების მხრივ. იყოს უფრო მეტი ქართველი ქალების ფოტოები.
– ძირითადად რა ასაკის მკითხველი გამოგეხმაურათ?
– ყველა თაობის ადამიანები იყვნენ. საერთოდ ჩვენს ჟურნალს მსოფლიოში ფართო ასაკობრივი ჯგუფი ჰყავს. მე არ ვთვლი, რომ მაინცდამაინც ვთქვათ თინეიჯერების ჟურნალია.
– თანამშრომლები ბევრი გყავთ?
– მუდმივი თანამშრომლები ბევრი არ გვყავს. მხოლოდ სარედაქციო ნაწილი და დიზაინი. ჟურნალისტები ჰონორარებზე მუშაობენ.
– გაყიდვის ფასი?
– ფასი მე არ დამიდია, გამომცემლებმა გადაწყვიტეს ასე, თუმცა არ ვთვლი, რომ ძვირადღირებულია.
– პირველი ნომრისთვის შავი ფონი რატომ შეარჩიეთ?
– უბრალოდ პირველი ნომერი იყო და არ ვიცოდით რა გაგვეკეთებინა. გადავწყვიტეთ, ჩვენი ემბლემა კურდღლის თავი ყოფილიყო. მაგრამ ეს მხოლოდ ჩვენ არ გაგვიკეთებია. ძალიან ბევრ გამოცემას ჰქონდა ასე გაკეთებული პირველ ნომერზე. მეორე ნომრიდან უკვე ქალების ფოტოები იქნება.
– ქართველი ქალების?
– კი. კონკურსიც იყო გამოცხადებული და ჩვენც ვმუშაობდით. ზოგი გვეთანხმება, ზოგი არა.
– როგორ ფიქრობთ წარმატებული იქნება ჩვენთან?
– ზუსტი ინფორმაცია არ მაქვს, მაგრამ როგორც ვიცი 15 თუ 16 ათასი უკვე გაიყიდა. შემდეგ როგორ იქნება დრო და ჩვენი მუშაობა გვიჩვენებს. პირველი მაინც ყველას აინტერესებდა, მაგრამ შევეცდებით მორიგი ნომრები უფრო საინტერესო იყოს.
– კმაყოფილი ხართ, როგორ თვლით იპოვეთ თქვენი თავი?
– ჯერ-ჯერობით ძალიან კმაყოფილი ვარ და ძალიან დიდი სურვილი მაქვს გავაკეთო ისე, როგორც ჟურნალის სახელს და ისტორიას ეკადრება. ვთვლი, რომ ჯერ კიდევ დიდი გზა გვაქვს გასავლელი.
– ოჯახი რას ფიქრობს?
– ნორმალურად უყურებენ. სამუშაო პროცესი ჩვეულებრივია, ისევე როგორც ყველგან. სპეციფიკიდან გამომდინარე, უბრალოდ უფრო მეტ შიშველ სხეულთან გვაქვს ურთიერთობა.
P.R. ამჟამად მუშაობა მეორე ნომერზე მიმდინარეობს, რომელიც ორ კვირაში გამოვა. როგორც რედაქტორი გვეუბნება ის ბევრად უფრო მრავალფეროვანი და საინტერესო იქნება პირველ ნომერთან შედარებით.
2007 წელი
პანტანასას ღვთისმშობელი
ყოველთა დედოფლის სავანე
ზაჰესში ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის, ყოველთა დედოფლის, პანტანასას სახელობის დედათა მონასტერი, ყოველთა დედოფლის სავანე შენდება
პანტანასას ღვთისმშობელი XVII საუკუნის ხატია და მას დიდი ისტორია აქვს. ხატის ორიგინალი ათონის მთაზე, ვატოპეტის დიდ მონასტერში, ჩრდილოეთის კათოლიკონის ერთ-ერთ სვეტზეა დაბრძანებული და თავისი საოცარი თვისებებით გამოირჩევა. მას უამრავი სასწაული აქვს მოხდენილი და განსაკუთრებული შემწეა ონკოლოგიური დაავადებებისა. საოცარია, ალბათ ის ფაქტი, რომ ვატოპეტის მონასტრიდან ამ ხატის მხოლოდ სამადსამი ასლი არსებობს. ერთი, როგორც ვთქვით თვითონ ვატოპეტის მონასტერშია დაბრძანებული. ხატის პირველი ასლი მისი მეტოქიონისთვის დაიწერა, რომელიც ქსანცში თურქეთის საზღვართან ახლოს, რამოდენიმე კილომეტრში საოცარი სილამაზის, წყალზე მოტივტივე ტაძარშია დაბრძანებული, მეორე ასლი იოანე კროშტანტელის ხელმძღვანელობით დაიწერა და ჩამობრძანდა რუსეთში ბავშვთა ონკოლოგიურ ცენტრში, მესამე ასლი კი ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის სახელობის ეკლესიისთვის დაიწერა, რომელიც 2003 წელს ტაძრის წინამძღვარმა მამა გიორგი რაზმაძემ ჩამოაბრძანა. “ჩვენ გერონტა ეფრემთან გვაქვს ძალიან კარგი და დიდი ხნის ურთიერთობა. ამიტომ ჩვენ თხოვნით მივმართეთ მას, რომ სურვილი გვქონდა ამ ხატის ასლი საქართველოშიც ყოფილიყო. როდესაც ხატი მოგვქონდა, ათონის მთაზე შეხვედრის დროს გერონტა ეფრემმა გვითხრა: - “თქვენ არ იცით რამხელა წყალობა მოდის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლისა საქართველოში.” ეს წყალობა მართლაც ნელ-ნელა ცხადდება და ადამიანებს აძლევს დიდ სულიერ ძალებს, გამორჩეულად კი ონკოლოგიური ავადმყოფობით დაავადებულ იმ ადამიანებს, რომლებიც განსაკუთრებულად ელოდებიან ღვთის წყალობას.” – გვიხსნის მამა გიორგი. აქვე აღვნიშნავთ იმასაც, რომ ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის სახელობის ტაძარში, კვირაში ორჯერ ოთხშაბათსა და პარასკევს დღის 2 საათზე აღევლინება ჯანმრთელობის პარაკლისი და უსასყიდლოდ გაიცემა სამკურნალო ზეთი ღვთისმშობლის კანდელიდან. ხატთან დღემდე აღესრულება სასწაულები. მრავალი ადამიანი განიკურნა, მრავალთა ავადმყოფობამ პროგრესირება შეწყვიტა.
ხატის სასწაულები
ათონის მთაზე დაცული პანტანასას ღვთისმშობელი დგევანდელ დგემდე ახდენს სასწაულს. ერთ-ერთმა ბერმა, რომელიც ამ ხატის წინაშე ლოცულობდა ჩვენებით ნახა, რომ ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი გაბრწყინდა და საოცარი თვისება მიიღო, რომელმაც უთხრა: - ჩემი გამოსახულებით მრავალი ადამიანი მიიღებს კურნებას და დიდ სულიერ ძალას. ჩვენების დასრულების შემდეგ, რამდენიმე დღეში ერთ-ერთი მომლოცველი მივიდა ათენიდან, რომელიც მაგიით იყო შეპყრობილი და ხატმა თავის სიახლოვეს არ მიუშვა. იგი მიხვდა თავის დანაშაულს და ხატის წინაშე შეინანა. შენდობა ითხოვა ბერებისგან, რის შემდეგაც პანტანასას ღვთისმშობელმა მისცა საშუალება, რომ მისულიყო და ხატს მთხვეოდა. ამის შემდეგ აღთქმა დადო ამ ადამიანმა, რომ საერთოდ შეიცვლიდა ცხოვრების წესს და მართლაც შეუდგა ქრისტიანულ ღვაწლს. ბოლო სასწაული კი, რომელიც ხატის წინაშე აღესრულა ხრამში გადავარდნილი ადამიანის განკურნებაა. იგი უგონო მდგომარეობაში იმყოფებოდა და ექიმები მის გადარჩენას არც კი ვარაუდობდნენ. თუმცა ამ ხატის წინაშე დედის ლოცვის შემდეგ იგი რამდენიმე დღეში საავადმყოფოდან სრულიად ჯანმრთელი გამოიწერა. “ასეთი უამარავი სასწაული აღესრულება ამ საოცარი ხატის წინაშე. საოცარია ის მომენტიც, რომ უამრავი ონკოლოგიური ავადმყოფობით დაავადებული ადამიანი არის ამ ხატისგან განკურნებული. მის შესახებ სამადლობელი წერილებიც არის დაწერილი და გაგზავნილი ვატოპეტის მონასტერში. საოცარია ისიც, რომ ჩვენი პანტანასას ღვთისმშობლის ხატსაც უამრავი ადამიანი ჰყავს განკურნებული და დღემდე ამ ხატიდან წაღებული კანდელის ზეთი მრავალ ადამიანს აძლევს წყალობას, კურნებას და ის პროგრესირებადი ონკოლოგიური დაავადებები ერთ ზღვარზე ჩერდება და აღარ ვითარდება.”- ამბობს მამა გიორგი.
მონასტრის მშენებლობა
არც ისე დიდი ხნის წინ კი გადაწყდა, რომ პანტანასას ღვთისმშობლის ხატისთვის ტაძარი აგებულიყო. თუმცა მამა გიორგის სულიერ შვილებს, რამდენიმე გოგონას სურვილი გაუჩნდათ მონასტრული ცხოვრებისთვის მიეყოთ ხელი, რომლებიც გერონტა ეფრემის კურთხევით საბერძნეთში, მის მეტოქეონში, მთავარ ანგელოზთა მონასტერში (ათენიდან დაახლოებით 180 კილომეტრის მოშორებით) წავიდნენ, სადაც ისინი ბერმონაზვნულ ცხოვრების წესს სწავლობენ. როგორც მამა გიორგი ამბობს: “ჩვენი გოგონები 5 წლით არიან წასულები. უკვე წელიწად ნახევარი გავიდა და უნდა შევეცადოთ ამ პერიოდში დავასრულოთ მონასტრის მშენებლობა. საერთოდ მონასტრის მშენებლობა ასეა განსაზღვრული: შენდება ცენტრალური ტაძარი ყველა წმინდა ღვთისმშობლის მიძინების, ერთ მხარეს იქნება წმინდა გიორგის, მეორე მხარეს კი წმინდა ნიკოლოზის ტაძრები. მთლიან კომპლექსში კი დაახლოებით შვიდი-რვა სხვადასხვა ზომის ეკლესიებია განსაზღვრული. ამასთან საცხოვრებელი კერია თავისი ინფრასტრუქტურით. პირველ ეტაპზე რა თქმა უნდა შევეცდებით ცენტრალური ტაძარი ავაშენოთ, კერია საცხოვრებელი და გალავანი, შემდეგ კი ღვთის წყალობით გავაგრძელებთ მშენებლობას. ალბათ ნიშანდობლივი იქნება ის ფაქტი, რომ იქიდან დაბრუნებული დედები განსაკუთრებულად ილოცებენ იმ ონკოლოგიური ავადმყოფობით დაავადებული ადამიანებისთვის, რომელთა რიცხვიც, ჩვენდა სამწუხაროდ ჩვენს პერიოდში ძალიან გაიზარდა.”უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ მონასტრის მშენებლობა შემოწირულობებით დაიწყო. როგორც ცნობილია განკურნებული ადამიანები თვითონ ხატს წირავდნენ სხვადსხვა სახის ძვირფას ნივთებს მადლიერების ნიშნად დედა ღვთისმშობლისა. როგორც მამა გიორგი ამბობს: “არსებობს ასეთი ტრადიცია. როცა რაღაც პერიოდში გარკვეული სახის შემოწირულობები დაგროვდება, მათ ვხსნით და ჩვენც გერონტა ეფრემის რჩევით დავიწყეთ მონასტრის საძირკვლის მშენებლობა. იმედი გვაქვს, რომ ბოლომდე მივიყვანთ ამ კეთილშობილურ საქმეს. განსაკუთრებული იმედი გვაქვს კიდევ მართლამადიდებელი ქრისტიანებისა, რომლებიც შეგვეწევიან და ხელს გაგვიმართავენ მონასტრის მშენებლობაში.”
მღვდელი გიორგი რაზმაძე
პროფესიით სტომატოლოგია. ფეხბურთსაც თამაშობდა. არასდროს უფიქრია, რომ ოდესმე სასულიერო პირი გახდებოდა, თუმცა მეგობრებთან სულიერ და რელიგიურ საკითხებზე ხშირი საუბრის შემდეგ 90-იან წლებში პირველად პეტრე-პავლობის მარხვაც შეინახა, აღსარებაც თქვა და ზიარებაც მიიღო. როგორც თავად აღიარებს: “ასე ნელ-ნელა შევუდექი ამ ცხოვრებას.” 1998 წლიდან კი ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის სახელობის ტაძრის წინამძღვარია. ახლა კი ფიქრობს, რომ ასეთი იყო ღვთის მოწოდება და თავადაც ღვთის ნებას დაემორჩილა: “ბევრი ადამინი მიდის უფლამდე სხვადსხვა გზით და ალბათ ჩემს ცხოვრებაშიც იყო გარკვეული მომენტი, რამაც ამ გზამდე მიმიყვანა და დამაყენა. ჩვენ ქრისტიანები ცათა სასუფევლისკენ მივისწრაფვით და ვფიქრობ ამ ქვეყანაზე ყველა ქრისტიანის მიზანი ცხონება უნდა იყოს. მართალია ძალიან რთულია ამ წუთისოფელში ცხონების გზაზე დგომა, სიარული ამ ვიწრო გზაზე, მაგრამ თუკი ჩვენ გვწამს, რომ ქრისტე არსებობს, ის მოკვდა ჩვენთვის და ჩვენი გულისთვის აღსდგა, ცხონების კარები გაგვიღო სასუფევლისკენ, ჩვენც უნდა გავათვითცნობიეროთ და მასთან ერთად უნდა მოვკვდეთ, რომ მარადიულობაში უფალთან ერთად ვიყოთ. მე ამის ნამდვილად მჯერა და უამრავი მაგალითიც არის, როგორც წმინდანების ისე ქრისტეს ცხოვრებაში. ამიტომ მე ყველას ვუსურვებ ამ გზას შედგომოდნენ და იტვირთონ ის უღელი, რომელსაც ქრისტიანობა და მართლმადიდებლობა ქვია.”
P.R. ინფორმაცია მოგვაწოდა და ვესაუბრეთ ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის ტაძრის წინამძღვარს მამა გიორგი რაზმაძეს.
ყოველთა დედოფლის სავანე
ზაჰესში ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის, ყოველთა დედოფლის, პანტანასას სახელობის დედათა მონასტერი, ყოველთა დედოფლის სავანე შენდება
პანტანასას ღვთისმშობელი XVII საუკუნის ხატია და მას დიდი ისტორია აქვს. ხატის ორიგინალი ათონის მთაზე, ვატოპეტის დიდ მონასტერში, ჩრდილოეთის კათოლიკონის ერთ-ერთ სვეტზეა დაბრძანებული და თავისი საოცარი თვისებებით გამოირჩევა. მას უამრავი სასწაული აქვს მოხდენილი და განსაკუთრებული შემწეა ონკოლოგიური დაავადებებისა. საოცარია, ალბათ ის ფაქტი, რომ ვატოპეტის მონასტრიდან ამ ხატის მხოლოდ სამადსამი ასლი არსებობს. ერთი, როგორც ვთქვით თვითონ ვატოპეტის მონასტერშია დაბრძანებული. ხატის პირველი ასლი მისი მეტოქიონისთვის დაიწერა, რომელიც ქსანცში თურქეთის საზღვართან ახლოს, რამოდენიმე კილომეტრში საოცარი სილამაზის, წყალზე მოტივტივე ტაძარშია დაბრძანებული, მეორე ასლი იოანე კროშტანტელის ხელმძღვანელობით დაიწერა და ჩამობრძანდა რუსეთში ბავშვთა ონკოლოგიურ ცენტრში, მესამე ასლი კი ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის სახელობის ეკლესიისთვის დაიწერა, რომელიც 2003 წელს ტაძრის წინამძღვარმა მამა გიორგი რაზმაძემ ჩამოაბრძანა. “ჩვენ გერონტა ეფრემთან გვაქვს ძალიან კარგი და დიდი ხნის ურთიერთობა. ამიტომ ჩვენ თხოვნით მივმართეთ მას, რომ სურვილი გვქონდა ამ ხატის ასლი საქართველოშიც ყოფილიყო. როდესაც ხატი მოგვქონდა, ათონის მთაზე შეხვედრის დროს გერონტა ეფრემმა გვითხრა: - “თქვენ არ იცით რამხელა წყალობა მოდის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლისა საქართველოში.” ეს წყალობა მართლაც ნელ-ნელა ცხადდება და ადამიანებს აძლევს დიდ სულიერ ძალებს, გამორჩეულად კი ონკოლოგიური ავადმყოფობით დაავადებულ იმ ადამიანებს, რომლებიც განსაკუთრებულად ელოდებიან ღვთის წყალობას.” – გვიხსნის მამა გიორგი. აქვე აღვნიშნავთ იმასაც, რომ ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის სახელობის ტაძარში, კვირაში ორჯერ ოთხშაბათსა და პარასკევს დღის 2 საათზე აღევლინება ჯანმრთელობის პარაკლისი და უსასყიდლოდ გაიცემა სამკურნალო ზეთი ღვთისმშობლის კანდელიდან. ხატთან დღემდე აღესრულება სასწაულები. მრავალი ადამიანი განიკურნა, მრავალთა ავადმყოფობამ პროგრესირება შეწყვიტა.
ხატის სასწაულები
ათონის მთაზე დაცული პანტანასას ღვთისმშობელი დგევანდელ დგემდე ახდენს სასწაულს. ერთ-ერთმა ბერმა, რომელიც ამ ხატის წინაშე ლოცულობდა ჩვენებით ნახა, რომ ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი გაბრწყინდა და საოცარი თვისება მიიღო, რომელმაც უთხრა: - ჩემი გამოსახულებით მრავალი ადამიანი მიიღებს კურნებას და დიდ სულიერ ძალას. ჩვენების დასრულების შემდეგ, რამდენიმე დღეში ერთ-ერთი მომლოცველი მივიდა ათენიდან, რომელიც მაგიით იყო შეპყრობილი და ხატმა თავის სიახლოვეს არ მიუშვა. იგი მიხვდა თავის დანაშაულს და ხატის წინაშე შეინანა. შენდობა ითხოვა ბერებისგან, რის შემდეგაც პანტანასას ღვთისმშობელმა მისცა საშუალება, რომ მისულიყო და ხატს მთხვეოდა. ამის შემდეგ აღთქმა დადო ამ ადამიანმა, რომ საერთოდ შეიცვლიდა ცხოვრების წესს და მართლაც შეუდგა ქრისტიანულ ღვაწლს. ბოლო სასწაული კი, რომელიც ხატის წინაშე აღესრულა ხრამში გადავარდნილი ადამიანის განკურნებაა. იგი უგონო მდგომარეობაში იმყოფებოდა და ექიმები მის გადარჩენას არც კი ვარაუდობდნენ. თუმცა ამ ხატის წინაშე დედის ლოცვის შემდეგ იგი რამდენიმე დღეში საავადმყოფოდან სრულიად ჯანმრთელი გამოიწერა. “ასეთი უამარავი სასწაული აღესრულება ამ საოცარი ხატის წინაშე. საოცარია ის მომენტიც, რომ უამრავი ონკოლოგიური ავადმყოფობით დაავადებული ადამიანი არის ამ ხატისგან განკურნებული. მის შესახებ სამადლობელი წერილებიც არის დაწერილი და გაგზავნილი ვატოპეტის მონასტერში. საოცარია ისიც, რომ ჩვენი პანტანასას ღვთისმშობლის ხატსაც უამრავი ადამიანი ჰყავს განკურნებული და დღემდე ამ ხატიდან წაღებული კანდელის ზეთი მრავალ ადამიანს აძლევს წყალობას, კურნებას და ის პროგრესირებადი ონკოლოგიური დაავადებები ერთ ზღვარზე ჩერდება და აღარ ვითარდება.”- ამბობს მამა გიორგი.
მონასტრის მშენებლობა
არც ისე დიდი ხნის წინ კი გადაწყდა, რომ პანტანასას ღვთისმშობლის ხატისთვის ტაძარი აგებულიყო. თუმცა მამა გიორგის სულიერ შვილებს, რამდენიმე გოგონას სურვილი გაუჩნდათ მონასტრული ცხოვრებისთვის მიეყოთ ხელი, რომლებიც გერონტა ეფრემის კურთხევით საბერძნეთში, მის მეტოქეონში, მთავარ ანგელოზთა მონასტერში (ათენიდან დაახლოებით 180 კილომეტრის მოშორებით) წავიდნენ, სადაც ისინი ბერმონაზვნულ ცხოვრების წესს სწავლობენ. როგორც მამა გიორგი ამბობს: “ჩვენი გოგონები 5 წლით არიან წასულები. უკვე წელიწად ნახევარი გავიდა და უნდა შევეცადოთ ამ პერიოდში დავასრულოთ მონასტრის მშენებლობა. საერთოდ მონასტრის მშენებლობა ასეა განსაზღვრული: შენდება ცენტრალური ტაძარი ყველა წმინდა ღვთისმშობლის მიძინების, ერთ მხარეს იქნება წმინდა გიორგის, მეორე მხარეს კი წმინდა ნიკოლოზის ტაძრები. მთლიან კომპლექსში კი დაახლოებით შვიდი-რვა სხვადასხვა ზომის ეკლესიებია განსაზღვრული. ამასთან საცხოვრებელი კერია თავისი ინფრასტრუქტურით. პირველ ეტაპზე რა თქმა უნდა შევეცდებით ცენტრალური ტაძარი ავაშენოთ, კერია საცხოვრებელი და გალავანი, შემდეგ კი ღვთის წყალობით გავაგრძელებთ მშენებლობას. ალბათ ნიშანდობლივი იქნება ის ფაქტი, რომ იქიდან დაბრუნებული დედები განსაკუთრებულად ილოცებენ იმ ონკოლოგიური ავადმყოფობით დაავადებული ადამიანებისთვის, რომელთა რიცხვიც, ჩვენდა სამწუხაროდ ჩვენს პერიოდში ძალიან გაიზარდა.”უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ მონასტრის მშენებლობა შემოწირულობებით დაიწყო. როგორც ცნობილია განკურნებული ადამიანები თვითონ ხატს წირავდნენ სხვადსხვა სახის ძვირფას ნივთებს მადლიერების ნიშნად დედა ღვთისმშობლისა. როგორც მამა გიორგი ამბობს: “არსებობს ასეთი ტრადიცია. როცა რაღაც პერიოდში გარკვეული სახის შემოწირულობები დაგროვდება, მათ ვხსნით და ჩვენც გერონტა ეფრემის რჩევით დავიწყეთ მონასტრის საძირკვლის მშენებლობა. იმედი გვაქვს, რომ ბოლომდე მივიყვანთ ამ კეთილშობილურ საქმეს. განსაკუთრებული იმედი გვაქვს კიდევ მართლამადიდებელი ქრისტიანებისა, რომლებიც შეგვეწევიან და ხელს გაგვიმართავენ მონასტრის მშენებლობაში.”
მღვდელი გიორგი რაზმაძე
პროფესიით სტომატოლოგია. ფეხბურთსაც თამაშობდა. არასდროს უფიქრია, რომ ოდესმე სასულიერო პირი გახდებოდა, თუმცა მეგობრებთან სულიერ და რელიგიურ საკითხებზე ხშირი საუბრის შემდეგ 90-იან წლებში პირველად პეტრე-პავლობის მარხვაც შეინახა, აღსარებაც თქვა და ზიარებაც მიიღო. როგორც თავად აღიარებს: “ასე ნელ-ნელა შევუდექი ამ ცხოვრებას.” 1998 წლიდან კი ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის სახელობის ტაძრის წინამძღვარია. ახლა კი ფიქრობს, რომ ასეთი იყო ღვთის მოწოდება და თავადაც ღვთის ნებას დაემორჩილა: “ბევრი ადამინი მიდის უფლამდე სხვადსხვა გზით და ალბათ ჩემს ცხოვრებაშიც იყო გარკვეული მომენტი, რამაც ამ გზამდე მიმიყვანა და დამაყენა. ჩვენ ქრისტიანები ცათა სასუფევლისკენ მივისწრაფვით და ვფიქრობ ამ ქვეყანაზე ყველა ქრისტიანის მიზანი ცხონება უნდა იყოს. მართალია ძალიან რთულია ამ წუთისოფელში ცხონების გზაზე დგომა, სიარული ამ ვიწრო გზაზე, მაგრამ თუკი ჩვენ გვწამს, რომ ქრისტე არსებობს, ის მოკვდა ჩვენთვის და ჩვენი გულისთვის აღსდგა, ცხონების კარები გაგვიღო სასუფევლისკენ, ჩვენც უნდა გავათვითცნობიეროთ და მასთან ერთად უნდა მოვკვდეთ, რომ მარადიულობაში უფალთან ერთად ვიყოთ. მე ამის ნამდვილად მჯერა და უამრავი მაგალითიც არის, როგორც წმინდანების ისე ქრისტეს ცხოვრებაში. ამიტომ მე ყველას ვუსურვებ ამ გზას შედგომოდნენ და იტვირთონ ის უღელი, რომელსაც ქრისტიანობა და მართლმადიდებლობა ქვია.”
P.R. ინფორმაცია მოგვაწოდა და ვესაუბრეთ ავჭალის წმინდა ქეთევან წამებულის ტაძრის წინამძღვარს მამა გიორგი რაზმაძეს.
ქართული მედიის ლაფსუსები
აუცილებელია პიკასო გაცოცხლდეს ან პლაკატები ჩამოიხეს, რომ ჟურნალისტები გამოფენებით დაინტერესდნენ?
თუნდაც იმიტომ, რომ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც შეაფასო საკუთარი თავი, ალბათ ყველაზე მეტად იმ ადამიანის აზრი უნდა გაიზიარო, ვინც შეიძლება ნაკლებად გიცნობს, მაგრამ მის წინაშე გარკვეული პასუხისმგებლობა გაკისრია. მიუხედავად იმისა, რომ მედიის როლი საზოგადოებაში არა მხოლოდ გაიზარდა, არამედ ნდობაც მოიპოვა მას მაინც ბევრი უარყოფითი მხარე აქვს. რუბრიკის სტუმარი გალერეა “ჰობის” დირექტორი ვანდა მუჯირია.
ვანდა მუჯირი - არქიტექტორი, მხატვარი. 1994 წლიდან ეწევა საგალერეო საქმიანობას. სწორედ ამ წელს შეიქმნა გალერეა “ჰობი”, რომელიც 1996 წლამდე მდებარეობდა თბილისის ისტორიის მუზეუმში “ქარვასლა”, მოგვიანებით კი გიორგი ლეონიძის სახელობის ქართული ლიტერატურის მუზეუმში გადავიდა. 1987 წლიდან დღემდე მუშაობს ტექნიკური უნივერსიტეტის არქიტექტურის ფაკულტეტზე. ჰქონდა ერთი პერსონალური გამოფენა. მუშაობს მინანქარზე და მონაწილეობდა მინანქრის პირველ საერთაშორისო ბიენალეზე.
- ნებისმიერი საქმიანობის წარმატებას მედია გარკვეულწილად განაპირობებს. ამასთან წლებია უკვე ჟურნალისტებთან ვთანამშრომლობ და უნდა ვაღიარო, რომ ჩვენი გალერეის დაარსების დღიდან ძალიან ბევრი საინტერესო სტატია იწერებოდა. დღესაც დიდი სიამოვნებით შემიძლია გავიხსენო მწერალი ემზარ კვიტაიშვილი. ეს ის ადამიანია, რომელმაც პირველმა დაწერა ჩვენზე არაჩვეულებრივი და საინტერესო სტატია. მაშინ გამოფენებს სანთლის შუქზე ვაწყობდით, რაც ჟურნალისტებში დადებით ემოციას აღვიძებდა. თითქმის ყველა გამოფენა შუქდებოდა. ძირითადად, ბეჭვდითი მედია აქტიურობდა. თუმცა ბოლო დროს პრესა ტელევიზიებმა შეცვალა. დღესდღეობით ტელევიზიები უფრო აქტიურობენ. არ ვიცი ასეთი ცვლილება რას უნდა დავუკავშირო. იმას, რომ პრესის ფურცლებზე ძალიან პოპულარული გახდა პოლიტიკა და ამით იტვირთება გაზეთები და ჟურნალები, თუ უბრალოდ თვითონ ჟურნალისტებს აღარ აინტერესებთ ეს სფერო ან გაზეთის რედაქციას. შეიძლება დაიწეროს პატარა ინფორმაცია, რომ გამოფენა გაიხსნა, მაგრამ საერთოდ ზედმეტია ლაპარაკი მის კრიტიკაზე და განხილვაზე. ასეთი რამ იშვიათად ხდება. ძალიან ბევრი საინტერესო და მნიშვნელოვანი პროექტებია, რომლებიც არ შუქდება. ალბათ, აუცილებელია პიკასო გაცოცხლდეს ან პლაკატები ჩამოიხეს... არ ვიცი რატომ, მაგრამ მედია ძირითადად ორიენტირებულია სკანდალებზე, უბედურებაზე, რაღაც საშინელებებზე. ეტყობა ეს უფრო საინტერესო და ყურადსაღებია იმ მხრივ, რომ სამწუხაროდ მედია ბიზნესზე მუშაობს. მთავარია გაზეთი გაყიდვადი და სკანდალური იყოს. შეიძლება საბაზრო ეკონომიკა ასეც მოითხოვს, მაგრამ მისაღები ნამდვილად არ არის.
- თქვენ კრიტიკა ახსენეთ... აუცილებელია?
- რა თქმა უნდა, თუმცა აუცილებელი არ არის, ის უარყოფითი იყოს. შეიძლება იყოს დადებითი შეფასებები, მაგრამ იყოს მსჯელობა და საკუთარი აზრის გამოხატვის უფლება კი ყველას აქვს. თუმცა ჟურნალისტი უნდა იყოს კომპეტენტური. მას უნდა ჰქონდეს გარკვეული წონა ამ სფეროში, რომ საკუთარ თავს უფლება მისცეს კრიტიკული სტატია დაწეროს. ის ამისთვის მზად უნდა იყოს. მას არა აქვს უფლება გააკრიტიკოს და უხეშად გალანძღოს მხატვარი.
- ჟურნალისტური ლაფსუსები...
- ჩვენს საქმიანობასთან დაკავშირებით ჟურნალისტებს ხშირად მოსდით ლაფსუსები, გამოფენებს არაპროფესიონალურად აშუქებენ. ხშირად მათ წარმოდგენაც არ აქვთ სად, რატომ და რისთვის მოდიან. შესაბამისად დიდი ხნის განმავლობაში გვიწევდა მასალების გაკონტროლება. უნდა ვაღიარო, რომ ძალიან დიდ შეცდომებს უშვებენ. ვფიქრობ, რომ ჟურნალისტი აუცილებლად უნდა მოდიოდეს მომზადებული. უნდა იყოს გარკვეული იმ სფეროში, რომელსაც აშუქებს. ამ შემთხვევაში ხელოვნებაში, რადგან ადამიანი, რომელიც აშუქებს გამოფენას და წარმოდგენა არ აქვს ხელოვნებაზე და მხატვრობაზე, წარმოუდგენელია, რომ კომპეტენტური და კარგი სტატია დაწეროს. ელემენტარულად უნდა ერკვეოდეს ტექნიკაში. სულ ცოტა ხნის წინ პიკასოს გამოფენა თბილისში, რომ გაიხსნა, არ მახსოვს ზუსტად რომელი ტელევიზიით, მაგრამ მოვისმინე, რომ თურმე პიკასოს 40 ტილოა საქართველოში ჩამოტანილი და თან ახლდა განმარტებები - ლინოგრავიურები და ოფორტები... როგორ შეიძლება თქვა ტილო ლინოგრავიურაზე და ოფორტზე? ეს ხომ თავისთავად აბსურდია. იმისათვის, რომ ასეთ შეცდომებს თავი ავარიდოთ სასურველია ჟურნალისტი ხელოვნებათმცოდნე თუ არ იქნება, რაღაც საწყისი ბაზა მაინც ჰქონდეს. ასეთი კიდევ უამრავი შეცდომა ყოფილა. ზუსტად ყველაფრის გახსენება რთულია. ყოფილა შემთხვევებიც, როცა ორ გამოფენაზე იწერება სტატია, მხატვრების ნამუშევრები ერთმანეთში აურევიათ. ჟურნალისტებს ცოტა მეტი პასუხისმგებლობა მართებთ, რადგან ისინი ვინც დღეს ხელოვნების სფეროს აშუქებენ არ არიან კომპეტენტურნი. მათ არ გააჩნიათ არანაირი პროფესიული განათლება და მომზადება, აბსოლუტურად სხვა სფეროდან არიან მოსულები. რა თქმა უნდა ყველა მათგანზე არ მაქვს საუბარი. არიან ერთეულები, რომლებიც ძალიან კარგად წერენ, მაგრამ ხშირად მათ სტატიებს არც ბეჭდავენ და უმუშევრებიც არიან. სამწუხაროდ არაპროფესიონალიზმი - ეს ძალიან მტკივნეულია.
- ჟურნალისტისთვის მნიშვნელოვანი თვისებები...
- განათლების გარდა, აუცილებელია შინაგანი კულტურა, რომლის გარეშეც, ვფიქრობ, კარგი სტატია არ გამოვა. ამავე დროს ჟურნალისტი ტაქტიანი უნდა იყოს. წერა უნდა იცოდეს, კარგად მეტყველებდეს და რა თქმა უნდა ინტელექტი ძალიან ბევრს ნიშნავს. ქართული ენის ცოდნა უმნიშვნელოვანესია. ამის საწინააღმდეგო უამრავი ფაქტი მაქვს დაფიქსირებული, როგორც ტელევიზიით, ასევე პრესაში. ხშირად მიკვირს რედაქტორებს, როგორ მოსდით ასეთი შეცდომები ან, როგორ უშვებენ ასეთ სტატიებს. მე კარგად არ ვარ შიდა სამზარეულოში ჩახედული, მაგრამ რედაქტორიც ხომ გარკვეულწილად პასუხისმგებელია. იგი მუშაობის მთელ პროცესს უნდა აკონტროლებდეს. არც ჟურნალისტმა და არც რედაქტორმა არ უნდა დაუშვან არაკორექტული საქციელი. მე მახსოვს, რამდენიმე წლის წინ გალერეა “TMS”-ში ეკატერინე ბაღდავაძის გამოფენა მოეწყო. ერთ-ერთ გაზეთში ჟურნალისტმა მხატვრის ხსოვნა შეურაცხყო. ეს ძალიან დიდი სირცხვილია და რედაქტორმა არ უნდა დაუშვას ასეთი სახის მასალები.
- თქვენთვის მისაღები მედია...
- დღევანდელი მედია ნამდვილად არ არის ჩემთვის მისაღები. მე ვისურვებდი, რომ უფრო კვალიფიციური კადრები ჰყავდეს მედიას და მრავალფეროვანი გადაცემები კეთდებოდეს. ის, რომ მედია თავისუფალი უნდა იყოს ამას ლაპარაკი არ უნდა. გაოგნებული ვარ იმით, რომ წამყვანები ვერ მეტყველებენ, გადაცემები ვერ მიყავთ, რის გამოც იქმნება შთაბეჭდილება, რომ არასერიოზული დამოკიდებულება აქვთ პროფესიის მიმართ. ასეთი არაპროფესიონალური და არაკვალიფიციური კადრები არ უნდა ჰყავდეთ. უნდა ხდებოდეს ჟურნალისტების მომზადება. მათ უნდა იცოდნენ ელემენტარულად, როგორ მოიქცნენ პირდაპირ ეთერში. ძალიან ხშირად უყურებ სხვადასხვა არხს, მაგრამ გგონია, რომ ერთ არხს უყურებ, რადგან ზუსტად ერთნაირი ტექსტები და სიუჟეტები აქვთ. თითქოს პარალელურ რეჟიმში მუშაობენ. თითოეული ტელევიზია რაღაცით უნდა იყოს გამორჩეული, თავისი ინდივიდუალური უნდა ჰქონდეს. არ ვლაპარაკობ ყვითელ პრესაზე, რომელსაც არ ვკითხულობ, თუმცა კომერციულად ბევრად უფრო მომგებიანი და გაყიდვადია. ამასთან უნდა ვთქვა, რომ მედია არ უნდა იყოს პოლიტიზირებული, არ უნდა ხდებოდეს ადამიანების ზომბირება პოლიტიკით. თუმცა ჩვენთან პირიქით ხდება, გამუდმებით უარყოფითი ინფორმაცია გვესმის, რაც ძალიან მოქმედებს ადამიანების ფსიქიკაზე. მედია, ხომ ეს არის ზემოქმედების საშუალება მასებზე...
- იქნებ სწორედ ამიტომ არის ყვითელი პრესა საზოგადოების ფართო მასებისთვის მისაღები?
- ყვითელი პრესა ყოველთვის იყო მისაღები, იმიტომ, რომ ადამიანებს უყვართ ჭორაობა, სხვისი ცხოვრება აინტერესებს. უბრალოდ მედია რეიტინგზე მუშაობს, რაც არასწორი მიდგომაა, რადგან ადამიანმა თუ არაფერი არ იცის და კიდევ არაფერი არ მიაწოდე ის ყოველთვის იმ დონეზე დარჩება. არადა ბევრი უგემოვნო გადაცემა გადის ეთერში, რაც პირველ რიგში ახალგაზრდებს უმახინჯებს აზროვნებას. ძალიან მომწონს პროექტი “დუბლიორი”, რომელიც თავისთავად ამზადებს მომავალ თაობას, გადაცემა “პროფილი” _ პროფესიონალი ჟურნალისტია და საინტერესო თემებიც აქვს, პროექტები “ჯეოსტარი” და “ვარსკვლავების აკადემია”, სადაც ახალგაზრდებს საკუთარი ნიჭის გამოვლენის საშუალება ეძლევათ. მაგრამ, ვფიქრობ, ეს ძალიან მცირეა კარგი მედიის არსებობისთვის.
- აქტიური მედია საშუალებები...
- ჩვენთან აქტიურად თანამშრომლობენ გაზეთები “საქართველოს რესპუბლიკა”, “24 საათი”, ინგლისურენოვანი გაზეთები, როდესაც გახმაურებული გამოფენებია ჩნდებიან “ალია”, “კვირის პალიტრა”. გაზეთი “ასავალ-დასავალი” წლებია უკვე გამოფენების ანონს ბეჭდავს. საკუთარი ინიციატივით ძალიან აქტიურობენ რადიოები და ბევრი საინტერესო გადაცემაც აქვთ კულტურაზე. რაც შეეხებათ ტელევიზიებს ძირითადად დილის გადაცემები გვწყალობენ. აქტიურობენ ტელეკომპანიები “მაესტრო” და “ივერია”. ტელეკომპანია “რუსთავი2”-ის საინფორმაციო გამოშვება იშვიათად მოდის და რასაც აკეთებენ შეიძლება ისიც არ გავიდეს. ჟურნალისტებისგან ვიცი, რომ საეთერო დროში ვერ ეტევიან, რადგან პოლიტიკური თემები ყველაფერს ფარავს, თუმცა ვფიქრობ ყველაფერს თავისი დრო და ადგილი უნდა ჰქონდეს. მიუხედავად ამ მძიმე პოლიტიკური ფონის და მდგომარეობისა ხელოვნება ცოცხლობს და არაფერი არ გაჩერებულა. ეს ჩვენი ცხოვრების ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ნაწილია, რომელიც ადამიანებს ამოსუნთქვის საშუალებას გვაძლევს, რომ არ ვიფიქროთ ყველაფერ საშინელებაზე. ამასთან რეკლამის ან სხვა სახის დაფინანსების საშუალება ჩვენ არ გვაქვს. ამიტომ ჩვენი ძირითადი რეკლამა მაინც მედიაა. კულტურას კი განსაკუთრებული მიხედვა სჭირდება.
აუცილებელია პიკასო გაცოცხლდეს ან პლაკატები ჩამოიხეს, რომ ჟურნალისტები გამოფენებით დაინტერესდნენ?
თუნდაც იმიტომ, რომ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც შეაფასო საკუთარი თავი, ალბათ ყველაზე მეტად იმ ადამიანის აზრი უნდა გაიზიარო, ვინც შეიძლება ნაკლებად გიცნობს, მაგრამ მის წინაშე გარკვეული პასუხისმგებლობა გაკისრია. მიუხედავად იმისა, რომ მედიის როლი საზოგადოებაში არა მხოლოდ გაიზარდა, არამედ ნდობაც მოიპოვა მას მაინც ბევრი უარყოფითი მხარე აქვს. რუბრიკის სტუმარი გალერეა “ჰობის” დირექტორი ვანდა მუჯირია.
ვანდა მუჯირი - არქიტექტორი, მხატვარი. 1994 წლიდან ეწევა საგალერეო საქმიანობას. სწორედ ამ წელს შეიქმნა გალერეა “ჰობი”, რომელიც 1996 წლამდე მდებარეობდა თბილისის ისტორიის მუზეუმში “ქარვასლა”, მოგვიანებით კი გიორგი ლეონიძის სახელობის ქართული ლიტერატურის მუზეუმში გადავიდა. 1987 წლიდან დღემდე მუშაობს ტექნიკური უნივერსიტეტის არქიტექტურის ფაკულტეტზე. ჰქონდა ერთი პერსონალური გამოფენა. მუშაობს მინანქარზე და მონაწილეობდა მინანქრის პირველ საერთაშორისო ბიენალეზე.
- ნებისმიერი საქმიანობის წარმატებას მედია გარკვეულწილად განაპირობებს. ამასთან წლებია უკვე ჟურნალისტებთან ვთანამშრომლობ და უნდა ვაღიარო, რომ ჩვენი გალერეის დაარსების დღიდან ძალიან ბევრი საინტერესო სტატია იწერებოდა. დღესაც დიდი სიამოვნებით შემიძლია გავიხსენო მწერალი ემზარ კვიტაიშვილი. ეს ის ადამიანია, რომელმაც პირველმა დაწერა ჩვენზე არაჩვეულებრივი და საინტერესო სტატია. მაშინ გამოფენებს სანთლის შუქზე ვაწყობდით, რაც ჟურნალისტებში დადებით ემოციას აღვიძებდა. თითქმის ყველა გამოფენა შუქდებოდა. ძირითადად, ბეჭვდითი მედია აქტიურობდა. თუმცა ბოლო დროს პრესა ტელევიზიებმა შეცვალა. დღესდღეობით ტელევიზიები უფრო აქტიურობენ. არ ვიცი ასეთი ცვლილება რას უნდა დავუკავშირო. იმას, რომ პრესის ფურცლებზე ძალიან პოპულარული გახდა პოლიტიკა და ამით იტვირთება გაზეთები და ჟურნალები, თუ უბრალოდ თვითონ ჟურნალისტებს აღარ აინტერესებთ ეს სფერო ან გაზეთის რედაქციას. შეიძლება დაიწეროს პატარა ინფორმაცია, რომ გამოფენა გაიხსნა, მაგრამ საერთოდ ზედმეტია ლაპარაკი მის კრიტიკაზე და განხილვაზე. ასეთი რამ იშვიათად ხდება. ძალიან ბევრი საინტერესო და მნიშვნელოვანი პროექტებია, რომლებიც არ შუქდება. ალბათ, აუცილებელია პიკასო გაცოცხლდეს ან პლაკატები ჩამოიხეს... არ ვიცი რატომ, მაგრამ მედია ძირითადად ორიენტირებულია სკანდალებზე, უბედურებაზე, რაღაც საშინელებებზე. ეტყობა ეს უფრო საინტერესო და ყურადსაღებია იმ მხრივ, რომ სამწუხაროდ მედია ბიზნესზე მუშაობს. მთავარია გაზეთი გაყიდვადი და სკანდალური იყოს. შეიძლება საბაზრო ეკონომიკა ასეც მოითხოვს, მაგრამ მისაღები ნამდვილად არ არის.
- თქვენ კრიტიკა ახსენეთ... აუცილებელია?
- რა თქმა უნდა, თუმცა აუცილებელი არ არის, ის უარყოფითი იყოს. შეიძლება იყოს დადებითი შეფასებები, მაგრამ იყოს მსჯელობა და საკუთარი აზრის გამოხატვის უფლება კი ყველას აქვს. თუმცა ჟურნალისტი უნდა იყოს კომპეტენტური. მას უნდა ჰქონდეს გარკვეული წონა ამ სფეროში, რომ საკუთარ თავს უფლება მისცეს კრიტიკული სტატია დაწეროს. ის ამისთვის მზად უნდა იყოს. მას არა აქვს უფლება გააკრიტიკოს და უხეშად გალანძღოს მხატვარი.
- ჟურნალისტური ლაფსუსები...
- ჩვენს საქმიანობასთან დაკავშირებით ჟურნალისტებს ხშირად მოსდით ლაფსუსები, გამოფენებს არაპროფესიონალურად აშუქებენ. ხშირად მათ წარმოდგენაც არ აქვთ სად, რატომ და რისთვის მოდიან. შესაბამისად დიდი ხნის განმავლობაში გვიწევდა მასალების გაკონტროლება. უნდა ვაღიარო, რომ ძალიან დიდ შეცდომებს უშვებენ. ვფიქრობ, რომ ჟურნალისტი აუცილებლად უნდა მოდიოდეს მომზადებული. უნდა იყოს გარკვეული იმ სფეროში, რომელსაც აშუქებს. ამ შემთხვევაში ხელოვნებაში, რადგან ადამიანი, რომელიც აშუქებს გამოფენას და წარმოდგენა არ აქვს ხელოვნებაზე და მხატვრობაზე, წარმოუდგენელია, რომ კომპეტენტური და კარგი სტატია დაწეროს. ელემენტარულად უნდა ერკვეოდეს ტექნიკაში. სულ ცოტა ხნის წინ პიკასოს გამოფენა თბილისში, რომ გაიხსნა, არ მახსოვს ზუსტად რომელი ტელევიზიით, მაგრამ მოვისმინე, რომ თურმე პიკასოს 40 ტილოა საქართველოში ჩამოტანილი და თან ახლდა განმარტებები - ლინოგრავიურები და ოფორტები... როგორ შეიძლება თქვა ტილო ლინოგრავიურაზე და ოფორტზე? ეს ხომ თავისთავად აბსურდია. იმისათვის, რომ ასეთ შეცდომებს თავი ავარიდოთ სასურველია ჟურნალისტი ხელოვნებათმცოდნე თუ არ იქნება, რაღაც საწყისი ბაზა მაინც ჰქონდეს. ასეთი კიდევ უამრავი შეცდომა ყოფილა. ზუსტად ყველაფრის გახსენება რთულია. ყოფილა შემთხვევებიც, როცა ორ გამოფენაზე იწერება სტატია, მხატვრების ნამუშევრები ერთმანეთში აურევიათ. ჟურნალისტებს ცოტა მეტი პასუხისმგებლობა მართებთ, რადგან ისინი ვინც დღეს ხელოვნების სფეროს აშუქებენ არ არიან კომპეტენტურნი. მათ არ გააჩნიათ არანაირი პროფესიული განათლება და მომზადება, აბსოლუტურად სხვა სფეროდან არიან მოსულები. რა თქმა უნდა ყველა მათგანზე არ მაქვს საუბარი. არიან ერთეულები, რომლებიც ძალიან კარგად წერენ, მაგრამ ხშირად მათ სტატიებს არც ბეჭდავენ და უმუშევრებიც არიან. სამწუხაროდ არაპროფესიონალიზმი - ეს ძალიან მტკივნეულია.
- ჟურნალისტისთვის მნიშვნელოვანი თვისებები...
- განათლების გარდა, აუცილებელია შინაგანი კულტურა, რომლის გარეშეც, ვფიქრობ, კარგი სტატია არ გამოვა. ამავე დროს ჟურნალისტი ტაქტიანი უნდა იყოს. წერა უნდა იცოდეს, კარგად მეტყველებდეს და რა თქმა უნდა ინტელექტი ძალიან ბევრს ნიშნავს. ქართული ენის ცოდნა უმნიშვნელოვანესია. ამის საწინააღმდეგო უამრავი ფაქტი მაქვს დაფიქსირებული, როგორც ტელევიზიით, ასევე პრესაში. ხშირად მიკვირს რედაქტორებს, როგორ მოსდით ასეთი შეცდომები ან, როგორ უშვებენ ასეთ სტატიებს. მე კარგად არ ვარ შიდა სამზარეულოში ჩახედული, მაგრამ რედაქტორიც ხომ გარკვეულწილად პასუხისმგებელია. იგი მუშაობის მთელ პროცესს უნდა აკონტროლებდეს. არც ჟურნალისტმა და არც რედაქტორმა არ უნდა დაუშვან არაკორექტული საქციელი. მე მახსოვს, რამდენიმე წლის წინ გალერეა “TMS”-ში ეკატერინე ბაღდავაძის გამოფენა მოეწყო. ერთ-ერთ გაზეთში ჟურნალისტმა მხატვრის ხსოვნა შეურაცხყო. ეს ძალიან დიდი სირცხვილია და რედაქტორმა არ უნდა დაუშვას ასეთი სახის მასალები.
- თქვენთვის მისაღები მედია...
- დღევანდელი მედია ნამდვილად არ არის ჩემთვის მისაღები. მე ვისურვებდი, რომ უფრო კვალიფიციური კადრები ჰყავდეს მედიას და მრავალფეროვანი გადაცემები კეთდებოდეს. ის, რომ მედია თავისუფალი უნდა იყოს ამას ლაპარაკი არ უნდა. გაოგნებული ვარ იმით, რომ წამყვანები ვერ მეტყველებენ, გადაცემები ვერ მიყავთ, რის გამოც იქმნება შთაბეჭდილება, რომ არასერიოზული დამოკიდებულება აქვთ პროფესიის მიმართ. ასეთი არაპროფესიონალური და არაკვალიფიციური კადრები არ უნდა ჰყავდეთ. უნდა ხდებოდეს ჟურნალისტების მომზადება. მათ უნდა იცოდნენ ელემენტარულად, როგორ მოიქცნენ პირდაპირ ეთერში. ძალიან ხშირად უყურებ სხვადასხვა არხს, მაგრამ გგონია, რომ ერთ არხს უყურებ, რადგან ზუსტად ერთნაირი ტექსტები და სიუჟეტები აქვთ. თითქოს პარალელურ რეჟიმში მუშაობენ. თითოეული ტელევიზია რაღაცით უნდა იყოს გამორჩეული, თავისი ინდივიდუალური უნდა ჰქონდეს. არ ვლაპარაკობ ყვითელ პრესაზე, რომელსაც არ ვკითხულობ, თუმცა კომერციულად ბევრად უფრო მომგებიანი და გაყიდვადია. ამასთან უნდა ვთქვა, რომ მედია არ უნდა იყოს პოლიტიზირებული, არ უნდა ხდებოდეს ადამიანების ზომბირება პოლიტიკით. თუმცა ჩვენთან პირიქით ხდება, გამუდმებით უარყოფითი ინფორმაცია გვესმის, რაც ძალიან მოქმედებს ადამიანების ფსიქიკაზე. მედია, ხომ ეს არის ზემოქმედების საშუალება მასებზე...
- იქნებ სწორედ ამიტომ არის ყვითელი პრესა საზოგადოების ფართო მასებისთვის მისაღები?
- ყვითელი პრესა ყოველთვის იყო მისაღები, იმიტომ, რომ ადამიანებს უყვართ ჭორაობა, სხვისი ცხოვრება აინტერესებს. უბრალოდ მედია რეიტინგზე მუშაობს, რაც არასწორი მიდგომაა, რადგან ადამიანმა თუ არაფერი არ იცის და კიდევ არაფერი არ მიაწოდე ის ყოველთვის იმ დონეზე დარჩება. არადა ბევრი უგემოვნო გადაცემა გადის ეთერში, რაც პირველ რიგში ახალგაზრდებს უმახინჯებს აზროვნებას. ძალიან მომწონს პროექტი “დუბლიორი”, რომელიც თავისთავად ამზადებს მომავალ თაობას, გადაცემა “პროფილი” _ პროფესიონალი ჟურნალისტია და საინტერესო თემებიც აქვს, პროექტები “ჯეოსტარი” და “ვარსკვლავების აკადემია”, სადაც ახალგაზრდებს საკუთარი ნიჭის გამოვლენის საშუალება ეძლევათ. მაგრამ, ვფიქრობ, ეს ძალიან მცირეა კარგი მედიის არსებობისთვის.
- აქტიური მედია საშუალებები...
- ჩვენთან აქტიურად თანამშრომლობენ გაზეთები “საქართველოს რესპუბლიკა”, “24 საათი”, ინგლისურენოვანი გაზეთები, როდესაც გახმაურებული გამოფენებია ჩნდებიან “ალია”, “კვირის პალიტრა”. გაზეთი “ასავალ-დასავალი” წლებია უკვე გამოფენების ანონს ბეჭდავს. საკუთარი ინიციატივით ძალიან აქტიურობენ რადიოები და ბევრი საინტერესო გადაცემაც აქვთ კულტურაზე. რაც შეეხებათ ტელევიზიებს ძირითადად დილის გადაცემები გვწყალობენ. აქტიურობენ ტელეკომპანიები “მაესტრო” და “ივერია”. ტელეკომპანია “რუსთავი2”-ის საინფორმაციო გამოშვება იშვიათად მოდის და რასაც აკეთებენ შეიძლება ისიც არ გავიდეს. ჟურნალისტებისგან ვიცი, რომ საეთერო დროში ვერ ეტევიან, რადგან პოლიტიკური თემები ყველაფერს ფარავს, თუმცა ვფიქრობ ყველაფერს თავისი დრო და ადგილი უნდა ჰქონდეს. მიუხედავად ამ მძიმე პოლიტიკური ფონის და მდგომარეობისა ხელოვნება ცოცხლობს და არაფერი არ გაჩერებულა. ეს ჩვენი ცხოვრების ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ნაწილია, რომელიც ადამიანებს ამოსუნთქვის საშუალებას გვაძლევს, რომ არ ვიფიქროთ ყველაფერ საშინელებაზე. ამასთან რეკლამის ან სხვა სახის დაფინანსების საშუალება ჩვენ არ გვაქვს. ამიტომ ჩვენი ძირითადი რეკლამა მაინც მედიაა. კულტურას კი განსაკუთრებული მიხედვა სჭირდება.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
